Een fysieke en mental uitdaging.
1 van onze gasten vroeg of ik niet een leuke mentale en fysieke uitdaging kon verzinnen. Eentje waarin ze zich zelf tegenkomen maar waar ze ook van gaan groeien.
Eentje die wat zweetdruppels kost en wat pijntjes en ongemak oplevert 😊
Maar bovenal een uitdaging waarin ze boven zichzelf gaan uitstijgen. En erachter gaan komen dat ze veel en veel meer kunnen dan dat ze denken.
En laat ik nu net even zo n uitdaging kennen 😁.
DE SILVERLEDEN.
Dat is een tocht van 65 km die langs een aantal hele mooie plekken komt met een totaal van tussen de 1300/1500 hoogte meters.
Dus afgelopen maandag besloten we dat we die op vrijdag zouden gaan lopen. Ongeacht het weer. De weersvoorspelling was eerst regen en sneeuw maar later trok dat weer bij tot een aagename -1 bij vertrek en een +2 bij het wandelen 😊
Dus zo gezegd zo gedaan. De wekker gisteren op 3.45.gezet en om 4.30 zaten we in de auto en net iets voor 5 uur begonnen met lopen in het donker.
Om een heel lang verhaal kort te maken. De tocht was het waard. Wat hebben onze gasten gestreden. Ian 1 van onze gasten had het doel om naar het eerste hoge punt te wandelen. Dat was 20 km.
Voor Ian is dat een beste uitdaging die die voor zichzelf gesteld heeft en op karakter heeft hij dat dan ook gehaald.
En er kwam nog een km of 5 bij want eenmaal bovenop de heuvel moesten we het pad volgen naar de weg waar Mayke Ian dan zou oppikken.
Maar dat was dus nog een stukje verder en met pijn en nog meer pijn maar met een nog grotere dosis karakter heeft hij het gehaald.
Daarna ging ik verder met Steven. Steven is bezig de boel fysiek en mentaal de boel weer goed.op de rit te krijgen en dat doet hij hal erg goed. Een paar maanden geleden woog hij nog 140 kilo en daar is al ruim 20 kilo vanaf. Hij is begonnen met sporten maar om dan zin wandeling te maken is natuurlijk een behoorlijk pittige uitdaging.
En het leuke was dat hij aan mij gevraagd had of ik hem een beetje wilde pushen. Iedereen die mij een klein beetje kent weet dat ik dat op zich best wel leuk vind en dat dat niet tegen dovemansoren is gezegd 😁💪.
De afspraak was dat we zover mogelijk zouden wandelen maar niet te langzaam want dan gaan we slenteren. Dus bedacht ik een minimale snelheid van 4km per uur. Nu klinkt dat niet al te hard maar op dat heuvelige terein en voor in totaal bijna 11 uur wandelen is dat een beste pas erin houden.
Zo rond de de 40 km werd het tijd om een verstandig besluit te maken. De kramp spelde bij Steven goed op en als we het volgende stuk zouden moeten lopen dan zouden we weer een hele beklimming hebben en dan stranden in dat uur want de 4km gingen we niet halen.
Dus wilde Steven het graag afmaken tot een marathon.
We stippelde het laatste stukje route uit zodat Ian ons kon ophalen. En zo hebben we gisteren dus een marathon gewandeld.
Ik ben ontzettend trots op onze gasten want ze hebben alletwee echt een heel poosje op karakter en pijn moeten doorlopen. En dit is meteen mijn verste wandeling geweest met een gast.
Steven en Ian super bedankt voor de mooie, bijzondere en leuke dag gisteren.
