Soms verlies je maar heb je toch gewonnen.De foto van hieronder is als ik het goed onthouden heb mijn laatste wedstrijd geweest die ik gevochten heb. Zoals je kunt zien (ik ben de linker alleen toen wat kilootjes lichter) heb ik die wedstrijd verloren.Als je vanuit de buitenwereld naar deze foto kijkt dan zegt iedereen dat die ander de winnaar is. En natuurlijk hij heeft de wedstrijd ook gewonnen.Maar ik heb mijn wedstrijd ook gewonnen. De aanloop naar deze partij was niet even makkelijk een maand ervoor waren we getrouwd en daarvoor druk bezig met ons huis en uiteraard gewoon met werken.Elke keer de ring in stappen was voor mij al een overwinning. Mijn zelfbeeld in die tijd was niet erg hoog. En door dat gebrek van zelfvertrouwen was het elke keer nog lastiger om te vechten. Ik was een echte Dojo vechter om het maar zo te noemen. In de dojo (gymzaal) was ik altijd wel goed en ik had een bere conditie en was niet te stoppen. Maar door de dingen die in mijn leven gebeurd waren had ik een verkeerd beeld van mezelf opgebouwd en zodra ik moest presteren liep ik vaak vast. Zoals wel eerder verteld had ik op de middelbare school best wat klappen gehad en voelde ik mij nooit ergens bij horen. Er werd tegen mij gezegd dat er niets van me terecht kwam enz. Ik zeg expres voelde want degene waar ik mee liep hadden waarschijnlijk nog geeneens in de gaten dat dat zo was. Maar ja een gevoel is een gevoel.Dat was ook de reden dat ik op kickboksen wilde want ik was het zat om klappen te krijgen dus wilde ik zo sterk worden dat ik ze ook niet meer kreeg. Wat ook redelijk gelukt is ????. De commentaren na de wedstrijd waren ook lekker voorspelbaar. De mensen vanaf de zijkant wisten precies wat ik beter had moeten doen. En het mooie was veel van die commentaren kwamen van mensen die veel biertjes ophadden en zelf nog nooit in de ring hebben gestaan of zelfs maar gekickbokst hebben laat staan zich eens voorbereid hebben op een wedstrijd.Wat de mensen niet wisten is dat ik in de aanloop van die wedstrijd mijn linkerscheenbeen geblesseerd had. Die was nog beurs van een verkeerde trap tijdens een sparringspartijtje. Ook wisten ze niet dat ik die dag geen vrij kon krijgen van mijn werk waardoor ik s ochtends om 4.30 op moest en pas s middags om 14.30 vrij was om om 17.00 gewogen te worden. Ik bleek 1 kilo te zwaar. Wat op zich nooit een probleem was alleen mijn tegenstander was 3 kilo te licht. We hadden afgesproken op 79 kilo. Daarom vond de jury dat ik maar 1 kilo moest afvallen.Het was die dag boven de 30 graden dus ik mocht om 18.00 even een kilo gewicht kwijt raken. Dus dat werd met 3 trainingspakken aan een half uurtje rennen na een best wel zware dag op de markt met die warmte. Dus ik was helemaal opgewarmd en dan krijg je de matchmaking te zien en vecht je de enalaatste partij om 23:30 ongeveer. Dus al een heleboel energie verspild en dan nog knokken.Ik had uiteraard door de blessure ook de wedstrijd af kunnen zeggen er waren redenen genoeg. Ik kon geen vrij krijgen en had een blessure. Maar ja zo steek ik niet in elkaar aangezien er niets vervelender is dan dat je tegenstander een week van te voren of op de dag van de wedstrijd afzegd. Voor degene die het niet weten je voorbereiden op een wedstrijd kickboksen duurt minimaal een week of 8.Dus voor mij was deze wedstrijd een mooie overwinning maar voor de buitenwereld niet omdat die geen flauw idee hadden wat er nu allemaal aan de hand was. En deze tegenstander was ook nog eens van een goed nivo.Uiteraard wil ik met dit verhaal iets duidelijk maken.Je kunt niet zien wat voor strijd iemand vecht als je hem niet door en door kent of van alles op de hoogte bent. Veel van de gasten die wij meemaken hebben een rugzak die erg groot is.Sommige staan soms al met 10 nul achter en moeten knokken om op gelijk spel uit te komen. We hebben hier gasten gehad die de strijd aangaan om te stoppen met drugs of vechten tegen een depressie of knokken voor hun huwelijk enz. En sommige vallen helaas wel eens terug. En dan komt de buitenwereld weer eens om het hoekje kijken. Veel van die mensen hebben geen flauw idee welke strijd zo iemand voert. En zodra hij terugvalt weten ze precies wat diegene fout doet. En komen ze weer met hun totaal niet opbeurende opmerkingen. Voor de wereld hebben ze dan verloren maar voor die terugval oid hebben ze misschien al weet ik hoe vaak een terugval oid onder controle kunnen houden. Maar de wereld is hard en bot en de mensen aan de zijlijn die uiteraard geen fouten maken in hun leven weten het weer beter en zijn hard en genadeloos. Dus ook al lijkt het of ze een wedstrijd verloren hebben ze kunnen hem ook gewonnen hebben maar dan niet op de manier hoe de wereld het ziet.Voor mij is iedereen die met zichzelf aan de slag gaat (zeg maar de ring in stapt) en daardoor probeerd zijn leven weer op de rit te krijgen een held. En ondanks alle domme dingen die ze gedaan hebben en de pijn die ze anderen hebben gedaan verdiend iemand een kans.Misschien moeten we eens kijken wat winnen is. Is winnen een prijs pakken of win je al op het moment dat je het probeerd?En denk er eens over na. Stel jij doet echt iets doms en stoms hoe zou je willen dat de anderen op jou reageren?En denk eens na als je kritiek geeft op iemand lekker veilig vanaf de zijlijn hoe is jou leven gegaan?Het gaat er in je leven niet om hoe vaak je valt maar om hoe vaak je opstaat. En als je valt wat zou er dan fijn zijn?Mensen die zeggen he stomkop je moet niet struikelen?Of die je een hand geven om er uit te komen?Liefdevolle groetjes vanuit een mooi Zweden,SjaakDelen is lief